چگونه از یاری روح بهره مند شوم؟چگونه روحم را متوجه خود کنم؟

اگر بخواهی روح ات را متوجه خود کنی، با حرف زدن نمی توانی. حرف زدن، امری ذهنی است. تنها ذهن تو را متوجه می کند، نه روحت را. زبان روح، زبان اشاره است. نه اشاره با دست و پا و سر و گردن! اشارات روح، از جنس عمل است. عملی خودانگیخته که برای رهایی است. آنگاه که عملی را برای رهایی از شرّ نفس ات، بکار می بری، تو روح خویش را متوجه خود کرده ای. تنها اینگونه است که میتوانی روح را متوجه خود کنی و از یاری اش بهره مند گردی.

روح، زبان عمل را می فهمد. عملی که برای رهایی است.آموزش اصلی روح آموزشی نامحسوس است. آموزشی است که غالباً نه معلمی می بینی نه کلاسی و نه دفتر دستکی. و این حقیقت آموزش است. “روح” با ماجراهای زندگی، به تو آموزش می دهد. او سالیانی تو را در رحم جوّ زمین نگاه می دارد و پرورش می دهد. این زندگی، حیات در رحم زمین است. اگر خوب بیاموزیم و خوب عمل کنیم، بدون شک تولد خوبی خواهیم داشت.

برای بهره مندی از این یاری چه عمل و کارهایی باید انجام دهیم؟

این آموزش و رهایی زمانی بر فرد آشکار می شود که نگاهی عمیق تر به زندگی و وجودش بیندازد و ورای حالت سه بُعدی و ماتریکس وار که چرخه ای از تکرار و گردش هست را ببیند و بعد از آن شهود ،شروع به کار می کند و افراد،شرایط و تجربه های لازم را بر سر راه سالک قرار میدهد و هشیاری و آگاهی کم کم وارد میشوند و هر روز سطح روحی بر حسب تجربه های بیشتر افزایش پیدا می کند تا زمانی که فرد نسبت به خود واقعی اش بیدار شود و بعد آن هم ادامه خواهد داشت.

اعتماد به روح الهی

آدمی به مرور زمان اعتماد به روح الهی را می آموزد

 همان قدر که روح الهی به او اعتماد می کند

و سپس هر دو در رابطه ای دوجانبه در زندگی

راه تشریک مساعی(شریک کردن) را در پیش خواهند گرفت.

آنگاه وی از مرز چیزی که تا آن هنگام او را

از ورود به اقلیم بهشت باز داشته بود،

عبور می کند. این مرز را غالبأ آستانه مینامند.

برای رسیدن به این مرز باید چگونه عمل کنیم؟

برای رسیدن به این مرز و ورود به اقلیم صعود

ابتدا نیاز است که مرز های ذهن و زندان های

خودساخته که توسط خودمان ، شرطی شدگی ها

و جامعه به ما تحمیل شده است را بشکنیم تا بتوانیم

ببینیم که مرزی وجود ندارد و تمامی مرزها

را خودمان ساخته بودیم و در آگاهی پایین

نمی توانستیم آنها را ببینیم ؛چون وضوح،بینش یا

یا به اصطلاح گرافیک لازم را نداشتیم تا

برایمان هست و پدیدار شوند.

و زمانی که این مرزهای خودساخته فرو بریزند

به شکوه و عظمت وجودمان پی خواهیم برد.