مراقبه ترس از تهی بودن
مراقبه ترس از تهی بودن به این صورت انجام می شود:
سعی کن هر شب قبل از خواب، چشمانت را به مدت بیست دقیقه ببندی و به تهی درونت بروی. آن را بپذیر و در آنجا باش. ترس ظاهر می شود، مهم نیست، بگذار حضور داشته باشد. ممکن است از ترس بلرزی، ولی این وضعیت به وجود آمده را پس نزن.
در طی دو یا سه هفته قادر خواهی شد زیبایی اش را درک کنی و از تبرک آن بهره مند شوی. ترس هم به روش خود محو خواهد شد و لازم نیست با آن بجنگی.
در ادامه:
روی زمین چهار زانو بنشین و یا در هر وضعیت دیگری که دوست داری راحت قرار بگیر. اگر سرت به جلو خم شد، مانع نشو. درست مثل بچه ای که در رحم مادر است، ممکن است سرت به زانو یا حتی زمین برسد، مانع نشو.
در رحم خاص خودت وارد شو
و با تمام وجود در آنجا حاضر باش.
هیچ تکنیک و مانترا یا تلاشی لازم نیست فقط با آنچه هست آشنا شو. چون قبلاً آن را نشناخته ای.
ذهنت مضطرب است، چون از بُعدی بسیار متفاوت و غریب می آید. ذهن نمی تواند به راحتی بر آن فائق آید. قبلاً چیزی شبیه به آن را تجربه نکرده است. بنابراین خیلی ساده ممکن است گمراه شود.
ذهن می خواهد آن را دسته بندی نموده و برچسب بزند. اما شناخته ذهنیت است و ناشناخته خدا.
ناشناخته ها:
ناشناخته هرگز به حوزه شناخته نمی آید. اگر روزی بخشی از شناخته شود، دیگر ناشناخته نیست.
و ناشناخته، ناشناختنی باقی می ماند. حتی بعد از اینکه آن را شناختی، هنوز هم ناشناخته باقی می ماند این معما هرگز حل نخواهد شد. معما ذاتا غیرقابل حل است.
بنابراین با مراقبه ترس از تهی بودن هر شب به آن فضا برو. در آنجا ترس هست، لرزیدن هست، که البته خیلی هم خوب است. ترس به تدریج کمتر و کمتر می شود و شعف بیشتر و بیشتر خواهد شد.
پس از طی سه هفته، یک روز ناگهان شاهد برکت خواهی شد. جوشش شدید انرژی کیفیتی وجد آور در درون، گویی شب خاتمه یافته و خورشید از افق سر بر آورده است.
