بیداری معنوی چیست؟ نشانه بیداری معنوی چگونه است؟

بیداری معنوی یکی از دشوارترین مسائلی است که در مسیر زندگی معنوی با آن سر و کار داریم.مراحل بیداری روحی و درونی همانند تبدیل یک کرم ابریشم به پروانه است.به عنوان یک انسان، ما نیز ما وارد چنین روند تحولی چشمگیری می شویم و پس از تلاش و کشمکش های بسیار، راه را برای بیداری روحمان و درخشیدن جنبه الهی وجودمان باز می کنیم.این یک راه آسان نیست،وعده و وعیدی نمی دهد و نمی توانی به هوای لذت و خواسته ای به دنبالش بروی ،زمانی می توانی آن را بیدار کنی که از تمامی خواسته ها رها شوی.

آنچه در بیداری معنوی اتفاق می افتد

۱ – آنچه که مردم “فکر” می کنند در بیداری معنوی اتفاق می افتد.

۲ – آنچه که ”حقیقتا” در بیداری معنوی اتفاق می افتد.

بیشتر مردم تصور می کنند بیداری معنوی یک حس خوشایند و بدون درد است.در صورتی که آن تماما همراه با درد است. اما نباید فراموش کرد که ما برای رشد نیز نیاز به تمرین و مراقبه داریم. بسیاری از مواقع ما بخاطر ترس از واقعیت در حال فرار هستیم.حقیقت شما در ورای ترس های شما وجود دارد که شناخت آن همراه با درد است.حقیقت خودتان را بشناسید تا آرامش و صلح را در زندگی تان پیدا کنید.

فرایند بیداری معنوی یا روشنایی چیزی نیست غیراز اینکه خودت را از درون تهی کنی،تا بتوانی با خویش واقعی مواجه شوی،به نحوی که بتوانی در کمال آرامش باشی.آنگاه شور جوانی دوباره را احساس کرده و زندگی واقعی را از سر میگیری.

ذهن آرام

یک ذهن آرام، همه آن چیزی است که مورد نیاز است.اگر ذهن آرام باشد، بقیه مراحل در جای خود و بدرستی رخ خواهد داد.همانگونه که خورشید در طلوع همه چیز را فعال می کند،آگاهی از خویش نیز تغییراتی در ذهن ایجاد می کند.در نور خویش آگاهی پیوسته، انرژی ها بیدار میشوند و بدون نیاز به هیچ تلاشی از سوی شما معجزات (بیداری معنوی) رخ می دهند.

بیدار شدن به خویش حقیقی مان

وقتی آنچه را که از خدا می‌خواهیم به خدا بگوییم , یا آنچه را که از گیتی می‌خواهیم به او بگوییم هنوز واقعاً خودمان را باز نکرده‌ایم. ما هنوز هم از مکانی نفسانی صحبت می‌کنیم. اما وقتی ژرف‌ترین آرزوی قلبی خودمان را اعتراف کنیم و به الوهیت بگوییم که او را دعوت می‌کنیم که به ما هر آنچه را که برای بیداری نیاز داریم بدهد , ما البته که او را بدست می‌آوریم. باز کردن خودمان برای این فیض, برای این جریان حقیقت , معنایش آنست که ما باید پا را فراتر از خودمان بیرون بگذاریم.

ما باید توهم آنکه ما در کنترل زندگی خودمان هستیم را رها کنیم. وقتی او را واگذار می‌کنیم , خودمان را که در تبرک فیض فرو می‌غلتیم , که در این شفافیت و گشایش و عشق در می‌غلتیم , که درست در فیض بیداری از جدایی در می‌غلتیم خواهیم یافت , جایی که جوهر واقعی معنوی خودمان , این حضور زیبای ناشناخته زائیده‌ نشده‌ای را که بعنوان همه آنچه که می‌بینیم جلوه‌گر می‌شود درک می‌کنیم.

بیدار شدن از خواب افکار

بیداریِ معنوی، بیدار شدن از خوابِ فکرهاست.قلمروی هشیاری بسیار وسیعتر از قلمرویی است که افکار می توانند به دست آورند. هنگامی که دیگر هر چیزی را که فکر میکنید را باور ندارید، شما به ماورای ذهن میروید و به روشنی می بینید که شما فکر کننده نیستید بلکه شما کسی هستید که از فکر کننده آگاه است، شناخت خودتان بعنوان آگاهیِ پشت آن افکار آغاز آزادی و رهایی است.

زمانی که ایگو «نَفْس» میمیرد، روح بیدار میشود

زمانی که فرد یک احساس، نگرش و دید کاملا متفاوتی را نسبت به دنیای قبلی خود تجربه میکند، به احتمال زیاد بیداری معنوی در آن شخص رخ داده است.«مرگ نَفْس » به مفهوم از بین رفتن هویت ذهنی نیست، بلکه به مفهوم عدم وابستگی، درک و شناخت است. در آموزه های عرفانی نَفْس را به عنوان یک “موجود چندگانه” توصیف میکنند: (یعنی ترس یک نَفْس است، عصبانیت یک نَفْس دیگر است، غرور یک نَفْس دیگر است، و…) از اینرو زمانی که درون شخص نَفْس میمیرد او احساسات، نگرش و دیدی متفاوت را در زندگی تجربه میکند. 

زمانی که شما بیداری معنوی را تجربه میکنید، لایه های درونی ایگو شروع به فروپاشی میکنند. ممکن است عصبانیت، اضطراب، ترس را تجربه کنید. اجازه دهید این موارد از زندگی شما خارج شوند.تغییرات را در آغوش بکشید.

وضعیتِ چهارمِ آگاهی

یکی دیگر از راه‌های شناخت پیشرفت معنوی این است که دیگر با هیچ شرایطی پریشان و دگرگون نمی‌شوی. ممکن است شغلت را از دست بدهی یا یکی از اعضای خانواده‌ات را از دست بدهی، ممکن است تجارب متفاوتی را پشت سر بگذرانی اما ناامید نمی‌شوی زیرا قادری تا از میان این تجارب سمت دیگری را ببینی؛ و این سمت دیگر به‌جز وضعیت‌های رؤیا، خواب ‌و بیداری است، آن وضعیتِ چهارمِ آگاهی است.

در وضعیتِ چهارمِ آگاهی همیشه سعادت و شادی وجود دارد چرا که آن اساس هرچیزی است که می‌بینی. باز هم انتخاب با خودت است. تو آزادی تا یا با دنیا خودت را هم هویت کنی یا با خویش حقیقی‌ات. اگر توجه ات را روی خدا یا خویش بگذاری آنگاه هیچ کس یا هیچ چیزی وجود ندارد تا به تو آسیب برساند یا پریشان و مضطربت کند.

تولد دوباره

در حالیکه شب تاریک روح فرآیند مرگ محسوب میشود،بیداری معنوی فرآیند تولد دوباره است.از تمامی حس هایتان به تمامی سود ببرید و اجازه بدهید که آن هشیاری خاموش درون دریافت کننده باشد، نه ذهنتان.از طریق چشمهای ما، هستی خود را درک می کند و از طریق گوش هایمان، هستی در حال گوش دادن به ملودی و آوای خود است.ما شاهدانی هستیم که از طریق آن، هستی به عظمت و شکوه خود آگاه می شود.تنها یک آگاهی واحد وجود دارد که در عین یگانگی در بی‌شمار شکل و فرم در حال زندگی و کسب تجربه است.

صبر و شجاعت

هر شخصی بعنوان موجودی الهی بطور هدفمند برگزیده است که در نقشه ای الهی به زمین بیاید. به یاد آوردن این هدف و برنامه الهی بیداری آگاهی نام دارد.در این مسیر  فقط آرام باش و تهی!بگذار زندگی بازیش را انجام دهد.دو آزمون بسیار دشوار در مسیر معنوی هست. یکی صبر برای رسیدن لحظه موعود و دیگری شجاعت برای ناامید نشدن در مقابل آنچه با آن مواجه می شویم.قرار است درد ها و رنج ها برایت یک معلم باشند نه یک همراه (همیشگی).درسش را بیاموزید و آنرا رها کنید.

 رویای افکار

آنچه می بینی دروغین است،تنها بیننده واقعی است.تمام دانشی که اندوخته ای بیهوده است.مگر به خویشتن بیاویزی.تو حقیقتی، نه آنچه به تو گفته شده یا مشاهده می کنی.در عمق وجودت، اسرار تو نهفته و رازهای کهن پنهان شده است.در آن کلید خِرَد را بجوی.ممکن است بیداری در یک آن رخ دهد،و در یک چشم بهم زدن فرد برای همیشه تغییر خواهد کرد.بیداری ربطی به هوشمندی ندارد. افراد باهوش بسیاری غرق در توهم اند.بیداری اما زمانی رخ می دهد که عطش روزافزونی برای کشف حقیقت در فرد وجود داشته باشد.و بیداری معنوی، بیدار شدن از رؤیای افکار است.

مراقبه

نقطه شروع برای بیداری معنوی، مراقبه ی ذهنی است.مراقبه ؛ همانا خروج از ذهن و فضای افکار و مستقر شدن در لحظه حال و پرهیز از سفر ذهنی به گذشته و آینده است.در حالت مراقبه باید به جای جذب و غرق شدن در فضای فکرها بیرون از ذهن ،ناظرِ دائمی و بی طرف افکار باشیم.با تقویت روند مراقبه ، ذهن ساکت شده و رو به خاموشی می گذارد.با خاموش شدن ذهن ، “من ذهنی” ego روند نزولی و زوال را پیش گرفته و “من حقیقی” self که در فضای زیر فکرها مدفون شده به سطح می آید. و هشیاری حضور ما افزایش می یابد.

“من حقیقی” از مقایسه ، واکنش ، توقع ، رنجش ، نیاز به تایید شدن از سوی دیگران ، استرس ، اضطراب ، نقص ، خشم ، قضاوت و… به دور است.منِ حقیقی از جنس خدا [زندگی] بوده و از آنجا که زندگی از نقص بدور است.پس منِ حقیقیِ انسان هم کامل می باشد و همواره از انرژی ناب و خالص زندگی که هر لحظه از سر منشاءِ هستی به سویمان می آید ، برخوردار است.